برگرفته (نقل به مضمون) از کتاب "شکوه امر خدا" ؛ نویسنده "علی‌رضا پناهیان"
دو روز خود را اسیر می‌کنی تا روز سوم دستگیرت کنند تا دستگیری شوی!
در مسجد می‌مانی تا قلبت به‌کار بیفتد؛ تا چشم قلبت باز شود!
در میان جمع تنهایی خودت را از دست مده!
آنجا (در محضر خدا) هر کسی را به‌قدر ظرفیتش از جرعه‌ی وصال می‌چشانند و سرمست می‌کنند ولی آنجا (قیامت) دیگر تاسف خوردن دیر خواهد بود؛ باید از قبل و سر سجاده‌ی هر نماز تمرین ملاقات می‌کردیم و توجه به دیدار می‌داشتیم.
اعتکاف، اصرار برای ملاقات خدا است.
معتکف باید وصیت‌نامه‌اش را نوشته باشد؛ مسجد محل نماز است و نماز محل ملاقات با خدا و تمرین و تمنای دیدار او!
معتکف دارد با جان خود بازی می‌کند. کسی که تجربه اعتکاف دارد و تمنای اقامت در دیار حضرت دوست، دیگر از مرگ نمی‌هراسد.
البته هرکس این چنین باشد، زیاد به یاد این ملاقات خواهد بود. هر کس این چنین باشد، اعمالش نیکو شده. هرکس این چنین باشد، عمرش طولانی خواهد شد.
امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) می‌فرمایند: هر کس چیزی را دوست داشته باشد، نسبت به ذکر و یاد آن حریص می‌شود. (غررالحکم- ح 895)
رسول خدا(ص) می‌فرمایند: هر کس یاد مرگ وجودش را پر کند، قبر خود را باغی از باغ‌های بهشت بیابد. (جامع‌الاخبار- ص 165)
امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) می‌فرمایند: هر کس دیدار خدا را دوست داشته باشد، از دنیا دست بشوید. (غررالحکم- ح 8425)
رسول خدا(ص) می‌فرمایند: عمر را زیاد نمی‌کند مگر نیکی. (مکارم‌الاخلاق طبرسی- ص 389)
امام صادق (علیه‌السلام): هر کس خوش نیت شود، عمرش زیاد گردد. (دعوات‌الراوندی- ص 127)
ادامه دارد...